Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/292

 — Vitry, proszę pani.
 — Daleko jesteśmy od niego?
 — O trzy mile.
 — Gdzie przeprzęg?
 — W Vauclére.
 — Dobrze, jedź, a jak spostrzeżesz szereg powozów, uprzedź mnie w tej chwili.
 Podczas tej rozmowy młodej damy z pocztyljonem, Gilbert osłabł znowu, pobladł i zmrużył oczy.
 — Nieszczęśliwy chłopiec! znów mu widzę niedobrze! — zawołała dama. Ale... bo i ja też doprawdy!... Każę mu rozpowiadać, a on z głodu umiera! Trzeba było przedewszystkiem posilić go i napoić.
 I żeby nagrodzić czas stracony, wyciągnęła z torebki powozowej cyzelowany flakon, od szyjki którego zwieszał się pozłacany kubeczek na złotym łańcuszku.
 — Wypij parę kropel wina — powiedziała, napełniając szklankę i podając ją Gilbertowi.
 Nie dał się on prosić tym razem.
 Byłże to wpływ rączki, która mu napój podawała? czy pragnienie gwałtowniejsze, niż to, którego doświadczał w Saint-Dizier?
 — Dobrze — rzekła dama — a teraz zjedz biszkopcik. Za godzinę lub dwie, dostaniesz coś pożywniejszego.
 — Dziękuję — powiedział Gilbert.
 I zjadł biszkopt.