Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/295

 Skoro minęli ostatni dom miasteczka, dama się odezwała:
 — Słuchajno, przyjacielu, czy podejmujesz się dogonić powozy delfinowej?...
 Najchętniej, proszę pani.
 — Zanim przybędzie do Vitry?
 — Jej Wysokość jechała kłusem wyciągnię tym.
 — Więc gdybyś ty pojechał galopem...
 Pocztyljon spojrzał na podróżną.
 — Potrójny napiwek! — zawołała.
 — Trzeba było odrazu to powiedzieć! — krzyknął pocztyljon — bylibyśmy już z ćwierć mili ujechali...
 — Masz talara na zadatek i powetuj czas stracony.
 Pocztyljon schował pieniądz, pochylił się na koźle, zaciął konie i powóz, jak wiatr poleciał. W czasie zmiany koni, Gilbert wysiadł, umył twarz i ręce i przygładził włosy, gęste i bardzo piękne.
 Ten chłopiec — myślał dama — wcale nie brzydki będzie na doktora.
 I uśmiechnęła się do Gilberta.
 Zaczerwienił się, jak gdyby odgadł, co ten uśmiech sprowadziło na usta jego towarzyszki podróży.
 Skończywszy z pocztyljonem, dama zwróciła się do niego. Bawiły ją, jego paradoksy, jego zapalczywość i sentencje przezeń wygałszane.