Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/296

 Wychylała się chwilami, aby popatrzeć na drogę, a gdy rączką dotknęła czoło Gilberta, lub nóżką go trąciła, śmiała się, że przyszły lekarz się rumieni i spuszcza skromnie oczy.
 Ujechano tak milę całą. Naraz młoda kobieta wydała okrzyk radości i rzuciła się na przednie siedzenie, tak nieuważnie, iż nakryła sobą Gilberta.
 Ujrzała nareszcie ostatni furgon eskorty, wlokącej się ciężko pod górę, a na przedzie karety — z których podróżni powysiadali.
 Gilbert wydostał się z pod fałd sukni kwiecistej, wsunął głowę pod ramię damy i, ukląkłszy na siedzeniu, szukał wzrokiem pałającym Andrei.
 Zdawało mu się, że rozpoznaje Nicolinę po białym czepeczku.
 — Co teraz poczniemy, proszę pani? — zapytał pocztyljon.
 — Trzeba całą kawalkadę wyminąć.
 — Nie można!... Nie wolno wymijać delfinowej.
 — A to dlaczego?
 — Nie wolno! Gdybym się ośmielił wyprzedzić konie królewskie, miałbym się dopiero zpyszna! poszedłbym z pewnością na galery!
 — Słuchajno, rób jak chcesz, ale ja muszę ich wyminąć.
 — Czy pani nie należy do świty? — zapytał Gilbert, przypuszczający dotąd, że młoda dama spóźniła się i dlatego tak śpieszy.