Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/301

cami palców drobnej jego nóżki. Koń wierzgał za każdym razem, ale nieznajomy zawsze zręcznie unikał ciosu, powracał na swój punkt obserwacyjny i badał znowu pustą dotąd drogę.
 Nie mogąc dostrzec nikogo, zaczął nareszcie bębnić w okiennicę.
 — Hola! jest tam kto! — zawołał.
 — A kto tam stuka? — odezwał się w odpowiedzi gruby głos męski.
 I jednocześnie otworzyła się okiennica.
 — Jeżeli to koń na sprzedaż, panie — przemówił nieznajomy — znalazłby się nabywca.
 — Widzisz pan przecież, że niema zaplecionego w słomę ogona — odpowiedział gospodarz chaty i zamknął z powrotem okiennicę.
 Widocznie odpowiedź ta nie wystarczyła nieznajomemu, bo znowu kołatać zaczął.
 Był to człowiek lat czterdziestu, wysoki, tęgi, z twarzą czerwoną, żylastemi rękami, w szerokich koronkowych mankietach. Kapelusz z galonami miał według mody oficerów prowincjonalnych, nałożony napoprzek.
 Zastukał po raz trzeci i zniecierpliwiony zawołał:
 — A wiesz co, przyjacielu, że wcale do uprzejmych nie należysz; ostrzegam cię, że jeżeli nie otworzysz okiennicy, to ją wywalę natychmiast.
 Groźba poskutkowała i ukazało się to samo co przedtem oblicze.