Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/302

 — Kiedy już raz się powiedziało, że koń nie jest na sprzedanie, to chyba dosyć, u djabła.
 — Ale ja potrzebuję wierzchowca.
 — To idź pan po niego na pocztę. Mają ich tam coś sześćdziesiąt, a wszystkie z królewskich stajen. Jest w czem wybierać. Właścicel tego konia ma go tylko jednego.
 — Kiedy ja chcę koniecznie tego!
 — Masz pan dobry gust, jak widzę, zachciało ci się araba!
 — Chcę go koniecznie kupić.
 — Wierzę, ale cóż, kiedy on nie do sprzedania.
 — Czyj że on?
 — Za bardzoś pan ciekawy.
 — A ty za bardzoś ostrożny, mój bracie.
 — Należy do osoby, która tu mieszka u mnie, a kocha to zwierzę, jak dziecko.
 — Chciałbym pomówić z tą osobą.
 — Nie można, bo śpi.
 — Czy to mężczyzna, czy kobieta?
 — Kobieta.
 — Powiedzże zatem tej kobiecie, że dam pięćset pistolów za jej konia.
 — O! o! — powiedział wieśniak, robiąc naraz wielkie oczy — pięćset pistolów! to bardzo ładny grosz!
 — Dodaj także, jeżeli ci się podoba, że to król ma ochotę na tego konia.
 — Król?
 — We własnej osobie.