Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/305

 — Że jestem córką jej adwokata, pana Flageot, że przejeżdżałam przez Verdun i miałam od ojca polecenie powiadomienia jej, że proces rozpoczęty.
 — To wszystko?
 — Rozumie się. Dodałam tylko, że to rozpoczęcie wymaga niezbędnie obecności jej w Paryżu.
 — Cóż ona na to?
 — Wytrzeszczyła szare swoje oczki, zażyła tabaki i, oświadczywszy że p. Flageot jest najznakomitszym człowiekiem na świecie, wydała rozkazy do wyjazdu.
 — To wspaniałe, Chon! Czynię cię nadzwyczajnym moim pełnomocnikiem. A teraz, zapraszam na śniadanie.
 — Bardzo dobrze, bo to nieszczęśliwe chłopię umiera z głodu; tylko co tchu, rozumiesz?
 — A to dlaczego?
 — Bo jadą za nami.
 — Ta stara pieniaczka? Dość nam będzie wyprzedzić ją o dwie godziny, bo tylko tyle potrzeba czasu do pomówienia z p. de Maupeau.
 — Nie ona, delfinowa.
 — Delfinowa? E, gdzie tam... musi być jeszcze w Nancy.
 — Jest już w Vitry.
 — O trzy mile?...
 — Ani mniej, ani więcej.
 — No, to zmienia postać rzeczy! Ruszaj, pocztyljonie.