Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/306

 — Dokąd, panie?
 — Na pocztę.
 — Czy pan wsiada, czy wysiada?
 — Zostaję, gdzie jestem, ruszaj!
 Powóz się potoczył; w pięć minut potem stanął przed biurem pocztowem.
 — Żywo! żywo! wołała Chon — kotlety, kurczę, jaja, butelka burgunda, cokolwiek bądź, co mają... bo natychmiast musimy jechać dalej.
 — Wybacz pani!... — powiedział właściciel poczty, ukazując się na progu — jeżeli pani zaraz chce wyjeżdżać, to tylko swemi końmi chyba.
 — Jakto? — zawołał Jan, ciężko ze stopnia zeskakując.
 — Tak jest, chyba temi, które państwa tu przywiozły.
 — Co to, to nie — odezwał się pocztyljon — dwie stacje już przebyły; dość spojrzeć, jak wyglądają.
 — Prawda — powiedziała Chon — niepodobna, aby poszły dalej.
 — Co panu szkodzi dać nam świeże konie?
 — Nie mam ani jednego do dyspozycji.
 — Jakto? jest przecie przepis, do djabła!
 — Przepis nakazuje mi trzymać na stajni piętnaście koni.
 — A więc?...
 — A ja mam ich ośmnaście.
 — Zatem więcej, niż potrzeba, bo my tylko trzech żądamy.