Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/307

 — Tak, ale ich niema.
 — Wszystkich ośmnastu?
 — Wszystkich.
 — Cóż u stu tysięcy piorunów! — zaklął podróżny.
 — Wicehrabio! — odezwała się młoda kobieta.
 — Tak, tak, Chon — zawołał krzykacz — masz rację, bądź spokojna, pohamujemy się. A kiedyż pańskie szkapy powrócą? — zapytał wicehrabia, zwracając się do poczmistrza.
 — Nic nie wiem, panie! to zależy od pocztyljonów; może za godzinę, za dwie może...
 — Czy pan wiesz, — odezwał się wicehrabia Jan, nasuwając na lewe ucho kapelusz i wystawiając naprzód prawą nogę, — czy pan wiesz, że ja nigdy nie żartuję?
 — Bardzo mi przykro i wolałbym, aby usposobienie pana było skłonniejszem do żartów.
 — Zobaczymy!... Natychmiast zaprzęgać! — zawołał pan Jan — albo, słowo honoru, że źle będzie.
 — Chodź pan ze mną do stajni i jeżeli choć jednego konia znajdziesz u żłobu, zabieraj go sobie darmo.
 — Hipokryta! A jeżeli znajdę ich sześćdziesiąt?
 — Byłoby to zupełnie to samo co ani jednego, bo wszystkie te sześćdziesiąt koni należą do króla.
 — Więc cóż stąd?
 — To, że się tych koni nie wynajmuje.