Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/308

 — Więc do czegóż one służą?
 — Do użytku delfinowej.
 — Jakto! sześćdziesiąt koni dla niej, a dla mnie ani jednego?
 — Pojmujesz pan przecież?...
 — Nic nie pojmuję, oprócz tego, że mi pilno.
 — To trudno, panie.
 — Ponieważ — ciągnął wicehrabia, nie troszcząc się o pocztmistrza, ponieważ Jej Wysokość nie prędzej tu przybędzie, jak wieczorem...
 — Co takiego?... — zapytał osłupiały pocztmistrz.
 — Konie, które my weźmiemy, powrócą przed przybyciem delfinowej.
 — Panie — wykrzyknął pocztmistrz — czyżbyś pan wypadkiem?...
 — Czekaj no pan do djabła! — wrzasnął wicehrabia, wchodząc do stajni.
 — Ależ, panie!
 — Chcę trzy tylko, nie żądam ośmiu, jak Jej Królewska Wysokość, choć mam może prawo do tego; trzy mi wystarczą.
 — Ale ja nie dam ani jednego — zawołał pocztmistrz, stając pomiędzy końmi a wicehrabią.
 — Gburze jakiś — rzekł wicehrabia, blednąc z gniewu — czy ty wiesz, kto ja jestem?
 — Wicehrabio — wołała Chon — tylko na miłość boską! bez skandalu!
 — Masz słuszność, dobra Chon, masz słuszność.