Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/309

 I po chwilowym namyśle odezwał się znowu:
 — No dalej, do rzeczy, bez gadania!
 I, zwracając się do gospodarza z najuprzejmiejszą w świecie miną, dodał:
 — Bądź spokojny, drogi przyjacielu, nie narażę cię na najmniejszą odwiedzialność.
 — Jakim sposobem? zapytał pocztmistrz, nie dość jeszcze uspokojony, pomimo uprzejmej fizjognomji mówiącego.
 — Sam sobie usłużę. Oto te trzy konie zabieram.
 — Jakto, zabieram?
 — No, zabieram.
 — I pan to nazywasz uwolnieniem mnie od odpowiedzialności?
 — Rozumie się, nie dałeś pan, tylko ci zabrano.
 — Powiadam, że to być nie może.
 — Zobaczymy, gdzie uprząż?
 — Niech mi się nikt nie waży! — krzyknął właściciel poczty do dwóch czy trzech parobków, wałęsających się po podwórzu.
 — A! durnie!
 — Janie! drogi Janie! woła Chon, która przez otwartą bramę widziała i słyszała wszystko, co się tam działo. — Daj pokój awanturom, mój drogi! Kto ma misję do spełnienia, ten musi wiele znosić.
 — Zgadzam się na wszystko, oprócz opóźnienia — odpowiedział Jan, z najwyższą na jaką się