Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/310

mógł zdobyć flegmą. — Że zaś za długo byłoby czekać na pomoc tych łajdaków, sam się zatem załatwię.
 I, czyn do groźby dodając, zdjął z kołków trzy uprzęże i włożył je na konie.
 — Litości, Janie! — krzyczała Chon, składając ręce — litości!
 — Czy chcesz dojechać, czy nie? — zapytał wicehrabia, zgrzytając zębami.
 — Rozumie się, że chcę! wszystko będzie przecie stracone jeżeli nie zdążymy!
 — A zatem, dajże mi pokój!
 I, okiełznawszy trzy konie wcale nie najgorzej ciągnął je za sobą do powozu.
 — Zastanów się pan, pomyśl! — wołał pocztmistrz — że dopuszczasz się obrazy majestatu.
 — Nie kradnę ich błaźnie, wypożyczam tylko. Wio, kare, wio!
 Poczmistrz rzucił się do lejców, ale wicehrabia odepchnął go gwałtownie.
 — Bracie mój, bracie! — wołała panna Chon.
 — A! to jej brat — mruknął w głębi karety Gilbert i odetchnął swobodniej.
 W tym czasie naprzeciw otworzyło się okno i ukazała się zachwycająca główka kobieca, wystraszona hałasem.
 — A! to pani — powiedział, zmieniając ton głosu, Jan.
 — Jakto, ja? — złą francuszczyzną odpowiedziała młoda kobieta.