Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/312

 Gilbert niespokojnym i błagalnym wzrokiem badał swoją protektorkę, która chwyciła go za rękę.
 Pocztmistrz krzyczał z całego gardła i szarpał konie w swoją stronę, a Jan w swoją stronę.
 Kłótnia dobiegła wreszcie końca.
 Wicehrabia Jan, wzburzony do ostateczności, poczęstował pocztmistrza kułakiem tak potężnym, że ten potoczył się w kałużę, pomiędzy wystraszone kaczki i gęsi.
 — Ratunku! — wrzasnął — zbóje! mordercy!
 Tymczasem wicehrabia, znający wartość czasu, pośpieszał z zaprzęganiem.
 — Ratunku! zbójcy! mordercy! w imię króla! — krzyczał ciągle pocztmistrz, usiłując skupić przy sobie dwóch ogłupiałych masztalerzy.
 — Kto tu wzywa pomocy w imię króla? — zawołał jakiś jeździec, wpadając galopem na dziedziniec pocztowy i zatrzymując spienionego konia tuż przy aktorach tej sceny.
 — Pan Filip de Taverney! — mruknął Gilbert wciskając się wgłąb powozu. Bystra Chon pochwyciła nazwisko młodego człowieka.