Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/319

 Wicehrabia klął na czem świat stoi.
 — Bądź pan dobrej myśli, kochany panie — zawołał pocztmistrz — oto konie przybyły.
 — Żeby ciebie jasny piorun — mruczał Dubarry — mogły były przyjść przed godziną, obłudniku!
 I tupał nogami i przypatrywał się przebitej ręce, którą Chon bandażowała chusteczką. Filip tymczasem dosiadł konia i wydawał rozkazy, jakby nic nie zaszło.
 — Odjeżdżajmy bracie, odjeżdżajmy — mówiła Chon, ciągnąc Dubarry’ego do powozu.
 — A mój arabczyk? — zawołał tenże — ale mniejsza, niech go djabli porwą — nie mam dziś widocznie szczęścia.
 Wsiadł do karety.
 — Masz tobie — mruknął, spostrzegłszy Gilberta — teraz znowu nie będę mógł poczciwie nóg wyciągnąć.
 — Panie — rzekł młody chłopak — przykro mi bardzo, że panu przeszkadzam.
 — No, no, mój bracie — powiedziała Chon, zostaw-no mi w spokoju mojego filozofa.
 — Niech sobie idzie na kozioł! — zawołał Jan.
 Gilbert poczerwieniał.
 — Nie jestem lokajem pańskim — odpowiedział.
 — Pątrzaj go! co za figura!... — krzyknął Jan.
 —: Wysiądę — powiedział chłopak.