Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/320

 — A to wysiadaj, do stu djabłów — wyrzekł zniecierpliwiony Dubarry.
 — Nie, nie! zostań, usiądź naprzeciw mnie, w ten sposób nie będziesz zawadzał memu bratu — rzekła Chon, wstrzymując Gilberta za rękę. A do ucha szepnęła wicehrabiemu:
 — On zna tego, który cię zranił.
 Radość zajaśniała w oczach Jana.
 — Bardzo dobrze, niech zostanie. Słuchaj-no, jak się nazywa ten oficer?... — zapytał.
 — Filip de Taverney.
 W tej właśnie chwili Filip przejeżdżał obok powozu.
 — Aha! jesteś sługusie królewski — zawołał Jan — czujesz się zapewne bardzo dumnym; ale poczekaj, przyjdzie kolej na ciebie.
 — Zobaczymy! — odrzekł Filip niewzruszony.
 — Tak, tak, zobaczymy, panie Filipie de Taverney! — zawołał wicehrabia, czekając, jakie wrażenie uczyni na młodym człowieku jego imię i nazwisko, wymówione niespodzianie.
 Filip zmieszał się na chwilę, ale zaraz, zdejmując kapelusz, skłonił się grzecznie i powiedział:
 — Szczęśliwej podróży, panie Janie Dubarry!
 — Niech pioruny biją! — mówił wicehrabia, wykrzywiając się straszliwie — boli mnie łapa, moja Chon kochana, boli okropnie.
 — Zawezwiemy na pierwszej stacji doktora, a ten chłopiec musi zjeść nareszcie śniadanie — odpowiedziała Chon.