Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/321

 — A toć i my nic także nie jedliśmy — dorzuci! Jan. — Ten ból djabelski pozbawił mnie apetytu, pić tylko chce mi się strasznie!
 — Wypijesz szklankę la Côte?
 — Daj, wypiję.
 — Pani — rzekł Gilbert — gdybym śmiał uczynić uwagę...
 — No, no, i owszem. — Trunki w pańskiem położeniu są bardzo szkodliwe.
 — Naprawdę? — zapytał Dubarry, a następnie zwracając się do Chon, dodał:
 — Czy to doktór ten twój filozof?
 — Nie jestem doktorem, lecz nim będę, jeśli Bóg pozwoli — odpowiedział Gilbert — czytałem jednakże rozprawkę, wydaną do użytku wojskowych, że raniony nie powinien używać żadnych trunków, ani wina, ani kawy.
 — Czytałeś? A no dobrze, to nie będę pił.
 — Jeżeli pan wicehrabia pozwoli mi chusteczkę swoją, to zmoczę ją w wodzie w tym oto potoku i obwinę mu rękę skaleczoną.
 — Zrób tak, zrób, mój kochany, proszę cię o to — powiedziała Chon. — Pocztyljonie! zatrzymaj konie!
 Stanęli. Gilbert poszedł zmoczyć chustkę.
 — Ten chłopiec nie pozwoli nam pomówić ze sobą swobodnie! — zauważył Dubarry.
 — Będziemy mówili naszem narzeczem prowansalskiem.