Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/339

ry — zgubić człowieka sprzymierzonego z rodziną królewską Francji.
 — Bądź co bądź, zrobiłem przysługę pani.
 — Tak, ale to trzy dni temu... to onegdaj, a czyś zrobił co dla mnie wczoraj?
 — Wczoraj?
 — Napróżno będziesz pan sobie przypominał, dzień wczorajszy przeznaczyłeś pan na przysługi dla innych.
 — Nic a nic nie rozumiem pani.
 — Ale ja rozumiem doskonale. Zobaczymy to zresztą zaraz. Cóżeś pan porabiał wczoraj?
 — Rano czy wieczorem?
 — Najpierw rano.
 — Rano pracowałem jak zazwyczaj.
 — Do której?
 — Do dziesiątej.
 — Następnie? — Posłałem zaproszenie na obiad jednemu z moich ljońskich przyjaciół, który zrobił zakład, że przyjedzie do Paryża, tak, iż nic nie będę o tem wiedział. Jeden z moich lokai oczekiwał go tymczasem przy rogatce...
 — A po obiedzie?
 — Przesłałem ministrowi policji Jego Cesarskiej Mości cesarza austrjackiego wiadomość o sławnym rozbójniku, którego nie mogli odnaleźć.
 — A który przebywał...
 — W Wiedniu.