Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/340

 — Przedstawiasz pan zatem nietylko paryską policję, ale i cudzoziemskich dworów?
 — Czasami... tak jest, proszę pani.
 — Dobrze, zanotuję to sobie. A po wyprawieniu kurjera, co porabiałeś?
 — Poszedłem do opery.
 — Aby popatrzeć na małą Guimard? Oj, panie Sartines!
 — Wcale nie po to, ale dlatego tylko, aby kazać zaaresztować pewnego rzezimieszka, którego zostawiałem w spokoju dopóki operował po kieszeniach mniej dostojnych, ale którego nie mogłem tolerować gdy się zwrócił ku wielkim panom...
 — A po operze?
 — Po operze?
 — Tak! wiem, że to bardzo niedyskretne pytanie, ale cóż robić?...
 — Po operze?... Zaraz, niechno przypomnę sobie.
 — W tym punkcie widocznie pamięć pana zawodzi.
 — Wcale nie. Po operze?... A! już wiem.
 — Cóż zatem?...
 — Zaszedłem na górę do pewnej damy oddającej się grze i zawiozłem ją do For l’Evêque.
 — Swoim powozem?
 — Nie, fiakrem.
 — A potem?
 — Jakto, potem? To wszystko.
 — Nie, to nie wszystko.