Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/343

ją? — śmiejąc się powiedziała hrabina. — Ale zaraz proszę poczekać,..
 — Czekam.
 — Moje zuchy zabrały się odrazu do roboty i odebrałam oto dzisiaj jeden epigramat, jedną piosenkę i wodewil...
 — Litości hrabino!...
 — Trzy śliczne sztuczki. Uraczyłam niemi dziś króla, jak również nowym paszkwilem przeciw niemu, któremu pan pozwala kursować.
 — Gdzież pani go odkryła? — zapytał pan de Sartines, z westchnieniem składając ręce.
 — E! mój Boże! nie potrzebuję tego szukać, codzień przysyłają mi uprzejmie wszystko, co jest najlepszego w tym rodzaju. Udzielam nawet panu tych codziennych przesyłek.
 — O! pani...
 — Więc też i jutro odbierzesz pan epigramat, piosenkę i wodewil, o których mówiłam.
 — Czemu nie zaraz?
 — Bo potrzebuję czasu na rozdanie ich. O! bardzo pana ubawię. Ja śmiałam się z tego dziś rano przez trzy kwadranse.
 Król aż się rozchorował ze śmiechu i dlatego się spóźnia.
 — Zgubiony jestem! — wykrzyknął pan de Sartines, uderzając się po peruce.
 — Nie, nie jesteś pan zgubiony; śpiewają tylko o panu ot i wszystko. Czyż mnie zgubiła „Piękna Burbonka?” Nie. Wściekam się tylko! i dlatego