Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/345

 — Pani! pani! — wykrzyknął oszalały pan de Sartines.
 — O! uspokój się pan, tylko dziesięć tysięcy egzemplarzy odbito. Ale najlepszy jest wodewil.
 — Więc pani masz drukarnię?
 — Piękne pytanie! Czyż pan de Choiseul jej nie ma?
 — Niech się strzeże wasz drukarz!
 — O! spróbuj pan — pozwolenie jest na moje imię.
 — To wstrętne! I król śmieje się z tych wszystkich szkaradzieństw?
 — A jakże! On sam dostarcza rymów, gdy ich braknie moim pająkom.
 — O! Pani wie, że jestem jej użyteczny, i tak mnie pani traktuje?
 — Wiem, że mnie pan zdradzasz. Księżna de Choiseul pragnie mojego upadku.
 — Pani, ona mnie w pole wyprowadziła — przysięgam.
 — Więc się pan przyznajesz?
 — Muszę.
 — Dlaczegoś mnie pan nie ostrzegł?
 — Właśnie w tym celu przyszedłem?
 — E! nie wierzę.
 — Słowo honoru!
 — Zakładam się podwójnie.
 — Więc błagam o przebaczenie — powiedział minister policji, padając na kolana.
 — Dobrze pan robisz.