Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/346

 — Niech będzie między nami pokój, na imię boskie, pani hrabino.
 — Jakto pan mężczyzna, minister, boisz się kilku nędznych wierszydeł?
 — O! gdybym się mógł obawiać tego tylko.
 — A nie zastanowiłeś się pan, ile przykrych godzin sprowadzić mi może jedna piosenka, mnie, która jestem kobietą?...
 — Jesteś pani królową.
 — Tak, królową nie przedstawioną u dworu.
 — Przysięgam pani, że nigdy jej nie wyrządziłem nic złego.
 — Nie, ale pan na krzywdzenie mnie zezwalałeś.
 — O ile można jak najmniej.
 — Nie chcę temu wierzyć.
 — Niech pani wierzy.
 — Teraz więc należy czynić inaczej, zamiast źle należy czynić dobrze.
 — Dopomóż mi pani, a z pewnością tego dopnę.
 — Czy pan jesteś po mojej stronie?... tak, czy nie?
 — Tak.
 — Czy poświęcenie pańskie sięga tak daleko, że dopomożesz mi pan, ażebym została przedstawiona u dworu?
 — Pani sama zakreśli granice mej ofiarności.
 — Pamiętaj pan, drukarnia moja zawsze gotowa; dzień i noc jest czynną, a za dwadzieścia