Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/348

 — To już rzecz Terraya.
 — Przyzwolenie króla...
 — Będę je miała.
 — Nie da napewno.
 — To je wezmę.
 — Potem, kiedy to wszystko mieć pani będzie, potrzeba jeszcze chrzestnej matki.
 — Już się o nią staram.
 — Daremnie; przeciw pani jest zmowa...
 — W Wersalu?
 — Tak, wszystkie damy odmówią, żeby się przypodobać pani de Choiseul, pani de Grammont, delfinowej, wreszcie całej tej partji skromnisiów.
 — Najprzód partja skromnisiów musi zmienić nazwę, jeżeli pani de Grammont do niej należy.
 — Daremnie się pani upiera, niech mi pani wierzy.
 — Jestem już u celu.
 — Więc to dlatego wyprawiłaś pani swoją siostrę do Verdun?
 — Tak, więc pan wiesz o tem — odrzekła hrabina z niezadowoleniem.
 — Pani, ja mam także swoją policję, — zauważył, śmiejąc się pan de Sartines.
 — I swoich szpiegów?
 — I szpiegów.
 — U mnie?
 — U pani.
 — W stajniach moich czy w kuchniach?