Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/353

 — Jaką?
 — Taką jak i mnie.
 — Nie rozumiem, Najjaśniejszy Panie.
 — Uczyniłaś go pani swoim niewolnikiem.
 Pan de Sartines skłonił się uśmiechnięty, a jednocześnie przygryzł wargi.
 — Wasza Królewska Mość, jest bardzo uprzejmy I — zawołała hrabina.
 A nachylając się do ucha króla:
 — Francjo, uwielbiam cię! — dodała pocichu.
 Teraz król się uśmiechnął.
 — No cóż! zapytał, czego pani żądasz dla Zamora?
 — Nagrody za długą i gorliwą jego służbę.
 — Ma dopiero lat dwanaście?
 — Za długą i gorliwą służbę w przyszłości.
 — A! A!
 — Na honor! tak, Najjaśniejszy Panie; od tak dawna ludzie odbierają nagrodę za zasługi przeszłe, że czas byłby zacząć nagradzać przyszłe; nieprawdaż?
 — Dobra myśl! — powiedział król — co pan o tem myśli, panie de Sartines?
 — Myślę, iż w takim razie wszystkie poświęcenia znalazłyby nagrodę i dlatego projekt ten popieram.
 — Czegóż, hrabino, żądasz dla Zamora?
 — Znacie Najjaśniejszy Panie pawilon mój w Luciennes?
 — To jest... słyszałem tylko o nim.