Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/357

ża, piechotą jak zwykła śmiertelniczka. Tylko biegała szybko, bo była ładna i bała się ażeby jej nie zaczepiano.
 — Młoda dziewczyna była zatem cnotliwą Lukrecją? — zapytał król.
 — Wasza Królewska Mość wie dobrze, że od roku... nie wiem którego, od założenia Rzymu już ich nie ma...
 — O! mój Boże, hrabino, czyś nie została uczoną?
 — Gdybym się stała uczoną, zacytowałabym choćby fałszywą datę, byle się tylko popisać.
 — Racja — powiedział król, mów pani dalej.
 — Biegała więc, biegała, i raz przechodząc przez Tuileries, zauważyła że ktoś ją ściga.
 — A! do djabła! — przerwał król — i pewno się zatrzymała?
 — Jakże złą opinję macie o kobietach, Najjaśniejszy Panie. Widać, że znaliście tylko margrabiny, księżny i...
 — I księżny krwi królewskiej, nieprawda?
 — Zanadto jestem grzeczną, aby przeczyć Waszej Królewskiej Mości. Ale najbardziej trwożyła dziewczynę mgła gęsta, która się stawała zupełnie nieprzejrzystą.
 — Sartines, czy wiesz z czego mgła powstaje?
 Naczelnik policji, zapytany niespodzianie, drgnął.
 — Nie wiem, Najjaśniejszy Panie.
 — To dobrze bo i ja nie wiem, odparł król.