Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/358

 — Słucham, kochana hrabino, opowiadaj.\
 — Wzięła więc nogi za pas, wybiegła z ogrodu i znalazła się na placu, który ma honor nosić imię Waszej Królewskiej Mości, gdy naraz nieznajomy, który ją ścigał, stanął przed nią. Krzyknęła.
 — Czyż był taki brzydki?
 — Przeciwnie Najjaśniejszy Panie, był to młody człowiek, cery śniadej, z oczyma pełnemi wyrazu i głosem dźwięcznym.
 — I twoja bohaterka przeraziła się, hrabino? Dziwi mnie to bardzo.
 — Uspokoiła się nieco, gdy mu się przypatrzyła, jednak nie czuła się pewną. Gdyby nieznajomy miał złe zamiary, nie mogła spodziewać się z nikąd pomocy, to też błagalnie złożywszy ręce:
 — O panie, rzekła, nie czyń mi nic złego.
 Nieznajomy skłonił głowę z prześlicznym uśmiechem.
 — Bóg mi świadkiem, iż nie mam złych zamiarów.
 — Czego więc chcesz pan odemnie?
 — Obietnicy.
 — Cóż ja przyrzec mogę?
 — Że Spełnisz pierwszą prośbę, jaką będę miał do ciebie.
 — Kiedy? zapytała dziewczyna ciekawie.
 — Jak będziesz królową.
 — Cóż na to dziewczyna?