Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/359

 — Myślała, że to żarty. Przyrzekła.
 — A czarownik?
 — Znikł w tej chwili.
 — I pan de Sartines nie chce odszukać czarownika?
 — Nie odmawiam, Najjaśniejszy Panie, ale nie mogę.
 — A! panie naczelniku, takie słowo, nie powinno się znajdować w słowniku policyjnym odrzekła hrabina.
 — Już jesteśmy na tropie.
 — O, tak się zawsze mówi.
 — Nie pani. Lecz tak niejasne dostałem od pani wskazówki...
 — Jakto? młody, piękny, płeć ciemna, włosy czarne, oczy prześliczne, głos dźwięczny.
 — Do licha! z jakim ogniem mówisz o nim, hrabino! Sartines, zabraniam ci go szukać!
 — Nie macie racji, Najjaśniejszy Panie, ponieważ chcę go tylko zapytać o rzecz bardzo prostą.
 — To o panią chodzi?
 — Naturalnie.
 — O cóż go pani chce spytać jeszcze? Przepowiednia jego już się spełniła.
 — Tak sądzicie Najjaśniejszy Panie?
 — Bezwątpienia. Jesteście królową.
 — Prawie.
 — Zatem nic więcej wam nie powie.
 — Musi mi jeszcze powiedzieć, kiedy ta królowa będzie przedstawiona publicznie. Za mało