Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/361

 — Chon powróciła, Najjaśniejszy Panie, i pragnie złożyć swe hołdy Waszej Królewskiej Mości.
 — Niech wejdzie! niech wejdzie! Od kilku dni czułem, że mi czegoś brak, a sam nie wiedziałem czego.
 — Dziękuję, Najjaśniejszy Panie — rzekła Chon, wchodząc.
 Poczem szepnęła do ucha hrabiny:
 — Wszystko zrobione.
 Hrabina nie mogła powstrzymać okrzyku radości.
 — Cóż tam nowego? — zapytał Ludwik XV.
 — Nic, Najjaśniejszy Panie, cieszę się z powrotu siostry.
 — I ja także. Dzień dobry, mała Chon, jak się miewasz?
 — Wasza Królewska Mość raczy pozwolić, ażebym pomówiła z siostrą — zapytała Chon.
 — I owszem, moje dziecię. Zapytam przez ten czas pana de Sartines, skąd powracasz?
 — Najjaśniejszy Panie — odezwał się de Sartines, jakby nie słyszał — czy Wasza Królewska Mość raczy mi udzielić chwilki czasu?
 — Na co?
 — Na pomówienie o sprawie wielkiego znaczenia.
 — Tak mało mam czasu, panie Sartines — odrzekł Ludwik XV.
 — Dwa słowa tylko, Najjaśniejszy Panie.
 — O czem chcesz mówić?