Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/363

dekret na wygnanie jezuitów; z filozofami trzeba było to samo zrobić! Ci mędrcy, którymi tak pogardzacie, Najjaśniejszy Panie... — ciągnął de Sartines.
 — Więc co?
 — Zgubią monarchję.
 — A ile im na to potrzeba będzie czasu?
 Szef policji spojrzał zdziwiony na Ludwika XV.
 — Alboż można to wiedzieć Najjaśniejszy Panie?... — piętnaście, dwadzieścia, trzydzieści lat może.
 — Kochany przyjacielu — odrzekł Ludwik XV, — mnie za lat piętnaście już nie będzie; pomówię o tem z moim następcą.
 I król zwrócił się do pani Dubarry, która zdawała się na to czekać.
 — O mój Boże! — zawołała z westchnieniem — co ty mi Chon powiadasz?
 — No cóż takiego powiedziała? — zapytał król — takie zasmucone macie twarze!
 — O! Najjaśniejszy Panie, bo jest czego.
 — No, mówcie, co się stało?
 — Biedny brat!
 — Nieszczęśliwy Jan!
 — Czy trzeba mu będzie odjąć?
 — Mam nadzieję, że nie.
 — Odjąć mu, ale co? — zapytał Ludwik XV.
 — Rękę, Najjaśniejszy Panie.
 — Odjąć rękę wicehrabiemu? poco?
 — Bo jest ciężko ranny.