Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/366

 — O! nic z tego nie będzie! — rzekła hrabina, zachowująca dotychczas milczenie.
 — Jakto? — odezwał się król. — Dlaczego nie mianoby uwięzić awanturnika? Wiecie dobrze, iż nie cierpię wojskowych.
 — A ja, Najjaśniejszy Panie, utrzymuję, że nic nie zrobią człowiekowi, który zranił pana Dubarry.
 — Wytłumacz się, hrabino.
 — Bardzo łatwo. Znajdzie obrońcę.
 — Kogo?
 — Tego, z czyjej namowy działał.
 — I ten ktoś będzie go przeciw nam bronił? Bardzo śmiało odzywasz się, hrabino.
 — Pani... — wyjąkał de Sartines, chcąc zażegnać burzę.
 — Tak, przeciwko wam; nic w tem niema dziwnego. Alboż jesteście wszechwładnym?
 Król uczuł pocisk i nasrożył się.
 — Czyż mamy w tem dopatrywać sprawy stanu i szukać tak głębokich powodów w nędznym pojedynku?
 — Widzicie Najjaśniejszy Panie i wy mnie już opuszczacie! Morderstwo jest obecnie już tylko, podług was, pojedynkiem, ponieważ domyślacie się skąd napaść pochodzi.
 — Dobrze, jesteśmy w domu — powiedział król, odkręcając kran fontanny. Woda wytrysła, a ptaki zaczęły śpiewać, rybki pływać i mandaryni spacerować.
 — Nie wiecie zatem, Najjaśniejszy Panie, skąd