Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/367

padł ten cios? — zapytała hrabina, tarmosząc za uszy Zamora, siedzącego u jej nóg.
 — Nie, na honor — odpowiedział Ludwik XV.
 — I nie domyślacie się?
 — Przysięgam. A pani, hrabino?
 — Wiem, Najjaśniejszy Panie, i jestem pewna, że nie będzie to dla was nowością.
 — Hrabino, hrabino — podchwycił Ludwik XV starając się przybrać wyraz godności — pomyśl, iż kłamstwo zadajesz królowi?
 — Najjaśniejszy Panie, jestem za żywą, to prawda; lecz sądzicie, że pozwolę spokojnie panu de Choiseul zabić mego brata?
 — A więc to o pana de Choiseul chodzi! — rzekł król tonem, jakgdyby nie spodziewał się usłyszeć tego nazwiska.
 — O! jeżeli nie chcecie w nim widzieć mego nieprzyjaciela najzawziętszego, to ja widzę to co dzień i bardzo dobrze, bo nawet nie zadaje sobie trudu ukrywać swojej nienawiści.
 — Od nienawiści daleko do morderstwa, kochana hrabino.
 — Dla Choiseul’ów to wszystko jedno
 — Droga przyjaciółko, otóż znów sprawy stanu wracają.
 — Boże! mój Boże! Panie de Sartines, czy podobna to wytrzymać!
 — Ależ nie, jeżeli pani myśli...
 — Myślę, że mnie nie bronicie, a nawet zaniedbujecie! — zawołała gwałtownie hrabina.