Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/368

 — Nie gniewaj się hrabino — rzekł Ludwik XV — bronić was będziemy tak dobrze, że...
 — Tak dobrze?
 — Że napastnik biednego Jana drogo za to zapłaci.
 — Tak, rozumiem, skruszycie narzędzie, a uściśniecie rękę.
 — Czyż nie będzie sprawiedliwem ukarać tego, co zadał cios, to jest pana de Taverney...?
 — Bezwątpienia; ale będzie to tylko sprawiedliwem; uczynilibyście to samo dla pierwszego lepszego handlarza z ulicy Saint-Honore, któregoby żołnierz poturbował na widowisku. Ale ja uprzedzam, nie chcę być traktowaną jak wszyscy. Jeżeli dla waszych ukochanych czynicie tyle tylko, co i dla obojętnych, wolę być nieznaną i opuszczoną, jak ci ostatni; przynajmniej nie posiadają oni nieprzyjaciół, którzy ich zabijają.
 — Ach, hrabino, hrabino — wyrzekł ze smutkiem Ludwik XV — wstałem dziś wesół, szczęśliwy; zepsułaś mi tak miły poranek!
 — Wybornie! a dla mnie to miły poranek? dla mnie, której rodzinę zabijają?
 Król, pomimo obawy, jaką wzbudzała w nim hrabina, nie mógł powstrzymać się od śmiechu.
 — Tak to mnie żałujecie? zawołała,.
 — No, no, nie gniewaj się hrabino!
 — Otóż ja chcę się gniewać!
 — Niesłusznie się pani gniewasz, jesteś za-