Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/369

chwycająca z uśmiechem na ustach, a gniew czyni cię brzydką.
 — Nie dbam oto; piękność nie chroni mnie od intryg nienawistnych.
 — Co znowu, hrabino?
 — Wybierajcie, albo ja albo wasz Choiseul!
 — Kochana ślicznotko, wybór niemożliwy: jesteście mi oboje potrzebni.
 — W takim razie usuwam się.
 — Wy?
 — Tak, zostawiam wolne pole nieprzyjaciołom. O! umrę ze zmartwienia, ale pan de Choiseul będzie zadowolony i to was pocieszy.
 — Przysięgam wam, hrabino, że on nic do was nie ma, a nawet sprzyja wam. Przedewszystkiem zacny to człowiek — dorzucił król, starając się aby de Sartines usłyszał te słowa.
 — Zacny człowiek! Do rozpaczy przywodzicie mnie, Najjaśniejszy Panie. Zacny człowiek, który każe ludzi mordować.
 — O! nie wiemy tego napewno! — odrzekł król.
 — Zresztą — ośmielił się odezwać naczelnik policji — sprzeczka między wojskowymi to rzecz taka zwyczajna!
 — I pan także, panie de Sartines — odrzekła hrabina.
 Naczelnik policji zrozumiał i cofnął się przed gniewem hrabiny.
 Nastąpiła cisza groźna.