Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/374

 — Nie mogę pozwolić czekać delfinowi i tak powiadają, że kocham tylko córki.
 — Cóż ja powiem panu de Choiseul?
 — Powiedzcie mu, hrabino, żeby do mnie przyszedł.
 Ażeby przerwać dalsze uwagi, król pocałował rękę hrabiny, trzęsącej się ze złości, i znikł prędko, jak zwykle, gdy bał się stracić owoce wygranej, okupionej swoją chytrością mieszczańską.
 — Znów nam się wymknął! — krzyknęła hrabina gniewnie.
 Ale król nie słyszał nic; drzwi zamknęły się za nim i właśnie mijał przedpokój, mówiąc:
 — Wejdźcie, panowie, wejdźcie. Hrabina zgadza się przyjąć was. Lecz zastaniecie ją bardzo zmartwioną wypadkiem, jaki spotkał biednego Jana.
 Dworzanie spojrzeli po sobie zdziwieni. Nieświadomi byli wypadku, o jakim król wspomniał.
 Wielu z nich spodziewało się, że Jan nie żyje.
 Ułożyli fizjonomję stosownie do okoliczności. Najweselsi stali się najsmutniejszymi i tak weszli do pokojów hrabiny.