Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/378

 Delfin dobył z kieszeni stalowy pilniczek, oprawny w konchę perłową i końcem ostrza popchnął jedno z kółek. Na pół sekundy maszynerja ruszyła się i znowu stanęła.
 Końcem pilnika książę odśrubowywać zaczął niektóre kółka i starannie je układał na konsoli.
 I tak wpadając w zapał, dalej rozbierał skomplikowną machinę, przepatrywał najsekretniejsze, najbardziej tajemnicze jej zakątki.
 Nagle wydał radosny okrzyk, odkrył bowiem, że walec, działający spiralnie, rozluźnił sprężynę i zatrzymał koło rozpędowe.
 Począł więc sprężynę zaciskać.
 Z kółkiem w lewej, pilnikiem w prawej ręce, nachylił głowę do wnętrza.
 Gdy tak cały oddany był temu zajęciu, drzwi się otworzyły i głos czyjś zawołał:
 — Król!
 Lecz Ludwik wsłuchiwał się tylko w melodyjne tik, tak, pod jego ręką zrodzone, jak biegły lekarz w uderzenia serca, któremu powraca życie.
 Król rozejrzał się na wszystkie strony, przez chwilę nie widział delfina, którego rozstawione nogi dostrzec tylko było można, bo stan wraz z głową ukryte były w otworze zegara.
 Zbliżył się uśmiechnięty i zlekka uderzył w ramię swego potomka.
 — Co tam robisz, u djabła? — zapytał.
 Ludwik wysunął śpiesznie głowę, z wszelką