Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/380

 Delfin złożył pilnik i kółka na fotelu, co znaczyło, że w rzeczy samej miał królowi coś ważnego powiedzieć, skoro przerywał tak interesujące zajęcie.
 — Potrzebujesz pieniędzy? — niecierpliwie zapytał król. — Jeżeli tak, zaczekaj, przyślę ci.
 I Ludwik XV znowu ku drzwiom postąpił.
 — O! nie, Najjaśniejszy Panie — odparł młody Ludwik — mam jeszcze tysiąc talarów z miesięcznej mojej pensji.
 — Jaki on oszczędny! — zauważył król — pan de Lavanguyon dobrze mi go wychował! sądzę że mu dał wszystkie cnoty, których mnie brakuje.
 Młodzieniec z trudnością się przemógł.
 — Najjaśniejszy Panie — powiedział, — czy pani delfinowa bardzo jeszcze daleko?
 — Czy nie wiesz tego tak dobrze, jak i ja?
 — Ja? zapytał zmieszany delfin.
 — Bezwątpienia; czytano nam wczoraj biuletyn z podróży; poniedziałek miała w Nancy przepędzić; teraz więc znajdować się musi mniej więcej o czterdzieści pięć mil od Paryża.
 — Czy Wasza Królewska Mość nie uważa, że pani delfinowa jedzie bardzo powoli?
 — Ależ nie, nie — odrzekł Ludwik XV — przeciwnie, myślę, że bardzo szybko, jak na kobietę, zwłaszcza przy tych wszystkich uroczystych owacjach; na dwa dni robi co najmniej dziesięć mil.