Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/381

 — Najjaśniejszy Panie, to bardzo mało... odpowiedział nieśmiało delfin.
 Ludwik XV coraz bardziej ździwiony był tą niecierpliwością, której nie podejrzewał.
 — A! ze znaczącym uśmiechem zawołał tak ci pilno?
 Delfin jeszcze mocniej się zarumienił.
 — Zapewniam was, Najjaśniejszy Panie, ze mam inny powód, niż Wasza Królewska Mość przypuszcza.
 — Tem gorzej, chciałbym, żeby to był właśnie ten powód. Do djabła! masz lat szesnaście, a utrzymują, że księżniczka jest ładna; wolno ci zatem być niecierpliwym. Ale bądź cierpliwy, delfinowa twoja prędzej czy później przybędzie.
 — Wasza Królewska Mość pozwoli może skrócić ceremonję przyjęcia na drodze? — ciągnął dalej delfin.
 — Niepodobna. Minęła już dwa czy trzy miasta, gdzie powinnaby była odpocząć.
 — Zatem to się nigdy nie skończy — dorzucił delfin trwożliwie... i zdaje mi się...
 — Co ci się zdaje? mów...
 — Sądzę, że źle się wywiązuje obsługa.
 — Jaka obsługa?
 — Konwój podróżny.
 — Czyż tak? Posłałem trzydzieści tysięcy koni do rozstawienia na drodze, trzydzieści karet, sześćdziesiąt furgonów, nie wiem już ile wozów