Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/390

 — Nie mam żadnej wątpliwości — dodał łagodnie delfin — że pan Dubarry dobył szpady.
 — Pierwszy? — zapytał Ludwik XV.
 Delfin zarumieniony spojrzał na pana de Choiseul; a ten przyszedł mu w pomoc, mówiąc:
 — Najjaśniejszy Panie, szpady zostały skrzyżowane pomiędzy dwoma ludźmi, z których jeden znieważał, drugi bronił delfinowej.
 — Tak, lecz który z nich wpierw napastował? — zapytał król. — Znam Jana, on jak baranek łagodny.
 — Napastnikiem, jak się zdaje, był nie mający słuszności — powiedział delfin ze zwykłem umiarkowaniem.
 — Sprawa to delikatna — odezwał się Ludwik XV — dlaczego napastnikiem musiał być ten, który nie miał słuszności... A jeżeli oficer był zuchwały?
 Delfin zbladł, lecz nie rzekł słowa.
 — Prędki, chcę mówić — dodał poprawiając się.
 — Sądzę — podjął de Choiseul, — że sługa gorliwy nie może się mylić.
 — Jakim sposobem dowiedzieliście się o wypadku? — zapytał król delfina nie tracąc z oczu pana de Choiseul, którego to nagłe zapytanie zmieszało niewymownie.
 — Otrzymałem list, Najjaśniejszy Panie — odrzekł delfin.
 — List? od kogo?