Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/397

 — Córko moja, dlaczego ja nic o niem nie wiem?
 — Bo to rany, których ludzka ręka zagoić nie jest w stanie.
 — Nawet ręka króla?
 — Nawet króla.
 — Ani ojca?
 — Ani ojca, Najjaśniejszy Panie.
 — Nabożna jesteś, Ludwiko, powinnaś więc znaleźć siłę w religji...
 — To za mało, Najjaśniejszy panie, pragnę się zamknąć w klasztorze, aby się więcej nauczyć. W ciszy Bóg przemawia do serca człowieka; w samotności człowiek mówi do Boga.
 — Wielkie to zaiste poświęcenie. Tron Francji rzuca wspaniałe błyski na dzieci około niego wychowane, czyż ci to nie wystarcza?
 — Przekładam cień celi klasztornej, mój ojcze; odświeża on serce, a zarówno jest miły silnym i słabym, pokornym i wyniosłym, wielkim i małym.
 — Czy uciekasz przed niebezpieczeństwem? W takim razie, Ludwiko, król cię przecie obroni!
 — Nasamprzód niech Bóg króla ustrzeże!
 — Pamiętaj, Ludwiko, że unosisz się gorliwością źle zrozumianą. Dobrze jest modlić się, ale nie potrzeba bezustannie odmawiać pacierzy.
 — Królu mój! nigdy dość prosić Boga nie będę mogła, aby odwrócił nieszczęścia, wiszące nad