Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/407

nie znacie prawdziwego powodu odjazdu Ludwiki, albo nie macie odwagi wyjawić go królowi.
 — No, no, mów, widzę znowu jakąś potwarz, no, co tam takiego, Gałganku, co takiego? odezwał się król.
 — Jestem pewną jednak, Najjaśniejszy Panie, że ci tem sprawię trochę przykrości.
 — Powiedz, że masz nadzieję, to będzie bodaj właściwiej.
 Adelajda przygryzła usta.
 — Ale — dodała — mimo wszystko powiem prawdę.
 — Prawdę?... No, no, to coś obiecującego. Radzę jednak oduczać się od tego nałogu. Czyż ja mówię kiedy prawdę? Nigdy... i wcale mi z tem nieźle, dzięki Bogu!
 I Ludwik XV wzruszył ramionami.
 — Zaraz to zobaczymy, mów siostro, mów — zawołały dwie młodsze księżniczki, zaciekawione — co to za powód, mający tak dotknąć króla.
 — Dobre serduszka — mruknął Ludwik XV, jak one kochają swego ojca!
 Pocieszył się zaraz jednakże myślą, że wypłacał pięknem za nadobne.
 — Otóż — zaczęła znowu Adelajda — siostra Ludwika, która tak bardzo przestrzegała etykiety, bała się najbardziej tego...
 — Czego?... — podchwycił król — mówże, mów, skoroś zaczęła...