Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/421

 Pani de Bearn rozparła się wygodnie w fotelu i podniosła w tej chwili nogi obute w atłasowe z haftem trzewiki, aby zrobić miejsce na skórzaną poduszkę, którą jej podsuwała Małgorzata. Nagle wyprostowała się jak struna.
 — Jakto! niespodzianką? — zawołała, wciskając na nos wydobyte okulary, by lepiej przypatrzeć się impertynentowi.
 — Nie inaczej; przekonany byłem, że pani przebywa w dobrach swoich — odpowiedział prawnik, uciekając się do tego uprzejmego pochlebstwa dla określenia trzech morgów ogrodu warzywnego.
 — Przebywałam tam rzeczywiście; lecz na wezwanie pańskie opuściłam je natychmiast.
 — Na moje wezwanie?
 — No tak, naturalnie.
 Pan Flageot zrobił oczy tak wielkie, jak okulary hrabiny.
 — Zdaje mi się, że stawiłam się dosyć prędko — ciągnęła pani de Béarn — powinieneś pan być zadowolony.
 — Pani, zachwycony jestem jak zawsze; ale pozwól mi powiedzieć sobie, że nie pojmuję, co ja mam mieć z tem wspólnego?\
 — Jakto! — zawołała pieniaczka — przecież to pan wszystko zrobiłeś.
 — Ja?
 — Rozumie się, że pan... A zatem, co tam nowego?