Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/423

ty, aby podała hrabinie coś chłodzącego, a przedewszystkiem, aby miała na nią baczenie.
 — Biedna kobieta, pomyślał, w głowie jej się przewróciło.
 — Jakto? — zapytała znowu hrabina — pan naprawdę nie masz córki?
 — Nie, pani.
 — Zamężnej w Strassburgu?
 — Nie pani, po tysiąc razy nie.
 — I nie upoważniałeś pan jej — kończyła hrabina, nie mogąca pozbyć się swojej myśli, — do oznajmienia mi w przejeździe, że mój proces wszedł na wokandę?
 — Nie.
 Hrabina podskoczyła w fotelu, uderzając się po kolanach rękami.
 — Może pani hrabina napije się tego troszkę — zaproponował pan Flageot — to dobrze pani zrobi...
 I dał znak Małgorzacie, która zbliżyła się z tacą i dwiema szklankami piwa, ale hrabinie pić się odechciało i tak szorstko odsunęła tacę, że Małgorzata przywykła w domu do pewnych przywilejów, uczuła się mocno dotknięta.
 — Zobaczmy — powiedziała hrabina, patrząc na pana Flageot z pod okularów — poruzumiejmy się, jeżeli łaska.
 — Właśnie tego pragnę. — Małgorzato, zatrzymaj się; zechciej pani napić się koniecznie... i porozumiemy się zaraz.
 — Bardzo oto proszę, gdyż jesteś pan dziś