Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/426

 — Niestety! pani hrabino, daleko, bardzo nam daleko jeszcze do rozpoczęcia.
 — Zapomniano o nas, czy tak?
 — Zapomniano, pogrzebano i chybaby cudem... ale to tak rzadko się trafia...
 — Zapewne... — westchnęła hrabina.
 — Pan Flageot jej zawtórował.
 — Słuchaj panie Flageot, chcesz bym ci coś powiedziała?
 — Proszę.
 — Ja tego nie przeżyję.
 — Toby pani bardzo źle zrobiła.
 — Boże! mój Boże! czuję że moje siły wyczerpują się.
 — Odwagi, pani, odwagi!
 — Czyż nie masz pan żadnej dla mnie rady?
 — I owszem: powrócić do swoich dóbr i zgoła nie dawać wiary tym, co zjawiać się będą w mojem imieniu, nie przynosząc ani litery ode mnie.
 — Trzeba abym powróciła do moich dóbr?...
 — To będzie najrozsądniej.
 — Wierzaj mi atoli panie Flageot — przerwała hrabina, że nie zobaczymy się więcej na tym padole płaczu.
 — Okropność!
 — Mam strasznych widocznie nieprzyjaciół!
 — Przysiągłbym, że to Saluces’ów sztuczka.
 — W każdym razie bardzo nędzna.
 — O tak!... bardzo nędzna.
 — Oj! sprawiedliwość, sprawiedliwość! —