Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/43

 Nie dojechano jeszcze do doliny, gdy drugi piorun uderzył z hukiem straszliwym. W tejże chwili lunął deszcz ulewny. Rzęsiste krople padały obficie.
 Powóz się zatrzymał.
 — Co się stało? — zapytał dźwięczny głos — dlaczego, u djabła, nie jedziecie?
 — Więc można jechać dalej, proszę pana? — spytali pocztyljoni.
 — To ja powinienem pytać was, a nie wy mnie — odparł głos. — No, jedźcie!
 Tyle było woli i siły w tem powiedzeniu, że pocztyljoni usłuchali, i powóz potoczył się z pochyłości góry.
 — Dobrze! — odezwał się głos.
 Firanki, na chwilę rozchylone, zasunęły się znowu i oddzieliły podróżnych od woźnicy.
 Od deszczu ziemia gliniasta tak rozmiękła i oślizła, że konie znów stanęły.
 — Proszę pana! — odezwał się pocztyljon — dalej jechać nie sposób.
 — Dlaczego? — zapytał znany głos.
 — Konie nie idą, ale się ślizgają.
 — Jak daleko do stacji?
 — Cztery mile.
 — Podkujcie je srebrem, to pójdą, — rzekł nieznajomy, otwierając firanki i rzucając cztery talary.
 — To bardzo szlachetnie, proszę pana, —