Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/434

ale woźny, spostrzegłszy damę w najętym powozie, zaraz się oddalił.
 Szwajcar zbliżył się do powozu i zapytał o nazwisko.
 — Pewna jestem — rzekła — że zapóźno i nie będę miała zaszczytu widzieć Jego ekscelencji.
 — Nie wiem — odpowiedział szwajcar, ale niech pani raczy powiedzieć mi, jak się nazywa?
 — Hrabina de Béarn.
 — Jego ekscelencja jest w pałacu — odpowiedział.
 — Co? wykrzyknęła hrabina niezmiernie zdziwiona.
 — Mówię, że jego ekscelencja jest u siebie — powtórzył szwajcar.
 — Ale zapewne nie przyjmuje?
 — Panią hrabinę przyjmie.
 Pani de Béarn wysiadła, nie wiedząc czy śni, czy jest na jawie. Szwajcar pociągnął za sznurek i zadzwonił. Na schodach ukazał się woźny i szwajcar dał znak hrabinie, że może wejść.
 — Pani z ekscelencją chce się widzieć? — zapytał woźny.
 — Pragnęłabym tej łaski, choć nie śmiem jej się spodziewać.
 — Proszę za mną, pani hrabino.
 Tyle złego mówiono o tym dygnitarzu! — myślała hrabina — a ma przecie wielką zaletę, że jest w każdej chwili przystępnym, I to kanclerz!...
 Tak idąc, drżała jednak na myśl zobaczenia