Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/437

 — W przyszłym tygodniu, ekscelencjo.
 — Więc czego teraz pani żądasz?
 — Aby wasza ekscelencja poznać zechciał bliżej tę sprawę.
 — Znam ją.
 — Co wasza ekscelencja o niej myśli? — drżąc zapytała hrabina.
 — O pani sprawie?...
 — Tak.
 — Myślę, że niema najmniejszej wątpliwości...
 — Jakto? co do wygranej.
 — Nie, co do przegranej.
 — Pan powiada, że przegram.
 — Nieomylnie. Dam pani jedną radę.
 — Jaką? — zapytała hrabina z ostatnią iskierką nadziei.
 — Jeżeli pani masz jakie wypłaty, po zapadnięciu wyroku...
 — To co?
 — To trzeba mieć kapitały przygotowane.
 — Ależ zrujnowani będziemy!
 — Pojmuje pani hrabina, że sprawiedliwość na takie względy nie zważa.
 — Jednakże, obok sprawiedliwości, jest jeszcze litość.
 — Hrabino, sprawiedliwość przedstawiają z zawiązanemi oczyma.
 — Nie odmówicie mi jednak waszej rady, ekscelencjo.
 — I owszem, o co chodzi?