Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/440

wówczas młoda kobieta, przyklaskiwałam z zapałem! Co za ogień, co za wymowa, co za prawość!! A! panie kanclerzu, w tamtych czasach nie było ani intryg, ani stronności w tamtych czasach wygrałabym mój proces.
 — Mieliśmy panią de Phalaris, która próbowała rządzić, w chwili gdy regent zamknął oczy, i Myszkę, która wszędzie się wkręciła, aby coś zgryźć.
 — O! pani de Phalaris tak wielką damą była, a Myszka tak dobrem dziewczęciem!
 — Że niepodobna było nic im odmówić.
 — I one nie umiały odmawiać.
 — O! pani, śmiejąc się odpowiedział kanclerz z takim szczerym śmiechem, że zdziwił hrabinę, nie zmuszaj mnie do obmawiania moich rządów przez wzgląd na moją młodość...
 — Nie może mi jednakże wasza ekscelencja zabronić płakać nad stratą mojego majątku, nad ruiną mojego starożytnego domu.
 — Otóż zaraz widać, hrabino, że nie należy pani do naszej epoki; złóż, złóż ofiarę bożkom dzisiejszym!
 — Niestety! panie, bożki gardzą uwielbieniem tych co z próżnemi przychodzą rękami.
 — Kto wie?
 — Doprawdy?
 — Tak, a pani, o ile mi się zdaje, wcale jeszcze nie probowała.