Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/442

 — On teraz coprawda zanadto zajęty arcyksiężniczką, aby o czem innem mógł myśleć; lecz poszukajmy pomiędzy ulubieńcami.
 — Nie wiem nawet jak się nazywają.
 — Pan d’Aiguillon?
 — Letkiewicz, o którym niestworzone rzeczy mówią; on to się schował we młynie, gdy inni się bili... Fi!...
 — E! wszystkiemu co się mówi trzeba wierzyć tylko w połowie.
 Poszukajmy jeszcze.
 — Szukaj ekscelencjo, szukaj.
 — Czemu nie? Tak... Nie... Otóż jest...
 Czemu nie miałaby się pani udać do samej hrabiny?
 — Do pani Dubarry? — zapytała dama, otwierając swój wachlarz.
 — Tak; to w gruncie rzeczy dobra kobieta.
 — Doprawdy?
 — A nadewszystko uczynna.
 — Jestem z zanadto starej rodziny, aby się jej podobać.
 — Mylisz się, hrabino, ona, i owszem, pragnie sobie zjednywać starodawne rodziny.
 — Doprawdy? podchwyciła hrabina, widocznie chwiejąc się w oporze.
 — Pani ją zna?
 — Mój Boże! nie.
 — To źle.
 — Ma duże wpływy!
 — Tak, lecz ja nigdy jej nie widziałam.