Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/448

 — Któż nim jest? — zapytali jednocześnie wicehrabia i pan de Maupeau.
 — Ja — odrzekła hrabina.
 — Pani? — podchwycił kanclerz.
 — Proszę posłuchać, czyż to zajście nie zdarzyło się w wiosce de la Chaussée?
 — Tak pani.
 — Przy zmianie koni pocztowych?
 — Tak.
 — To będę pańskim świadkiem. Przejeżdżałam tamtędy, we dwie godziny po wypadku.
 — Doprawdy? — zagadnął kanclerz.
 — Uszczęśliwiasz mnie pani — dodał wicehrabia.
 — Cała wioska, ze wszelkiemi szczegółami, ciągnęła hrabina, — mówiła o tem wydarzeniu.
 — Strzeż się, hrabino, — zawołał Dubarry, — jeżeli przystajesz na wyświadczenie mi przysługi w tej sprawie, Choiseul’owie, prawdopodobnie znajdą sposób, ażebyś tego musiała później żałować.
 — A tak! istotnie — dodał kanclerz, — i to, tem łatwiejby im przyszło, że pani hrabina ma obecnie proces, którego wygranie wydaje mi się mocno niepewnem.
 — Ekscelencjo, ekscelencjo — zawołała stara dama, — podnosząc ręce do czoła, — z przepaści w przepaść się staczam.
 — Wesprzej się, hrabino, trochę na tym pa-