Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/453

wielkiej sali, gdzie pani Dubarry udzielała posłuchań.
 Gdy staruszka z westchnieniem przyglądała się zbytkownemu urządzeniu tej czarodziejskiej siedziby, Jan Dubarry poszedł do siostry.
 — Czy to ona? — zapytała hrabina.
 — We własnej osobie.
 — Nie domyśla się niczego?
 — Niczego w świecie.
 — A wice-kanclerz?...
 — Wyśmienity. Wszystko nam sprzyja, moja droga.
 — Nie siedźmy razem za długo, bo się czego domyśli.
 — Masz słuszność, wygląda na bardzo przebiegłą. Gdzie jest Chon?
 — Wiesz przecie, że w Wersalu.
 — Przedewszystkiem niech się nie pokazuje.
 — Zaleciłam to jej bardzo.
 — A teraz, ukaż się, księżno.
 Pani Dubarry, popchnąwszy drzwi buduaru, weszła.
 Wszystkie ceremonje ówczesnej etykiety, stosowane w tych razach, zachowane zostały przez te dwie aktorki, ożywione pragnieniem przypodobania się sobie wzajemnie.
 Pierwsza odezwała się pani Dubarry.
 — Pani, dziękowałam memu bratu, za zaszczyt, jaki mi sprawiają odwiedziny pani. Teraz