Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/455

 — O! to z łatwością pani przyjdzie — zawołała pieniaczka z żywością.
 — Jakto? niech pani mówi, proszę.
 — Ponieważ, hrabino, raczyła pani powiedzieć, iż nazwisko moje nie jest jej nieznane...
 — A jakże, de Béarn!
 — Może więc słyszała pani o procesie w którym chodzi o mój majątek rodzinny.
 — Proces z panem de Saluces, jeżeli się nie mylę.
 — Niestety! tak pani.
 — Tak, tak, znam tę sprawę — powiedziała hrabina, Jego Królewska Mość, będąc u mnie przeszłego wieczoru, mówił o niej z moim kuzynem, panem de Maupeau.
 — Jego Królewska Mość mówił o moim procesie?
 — Tak pani.
 — Niestety! hrabino! — odpowiedziała Dubarry, potrząsając głową.
 — Więc proces przegrany, prawda? — zawołała stara pieniaczka niespokojnie.
 — Jeżeli mam prawdę mówić, to bardzo się o panią boję.
 — Jego Królewska Mość powiedział!
 — Najjaśniejszy Pan mówił tylko, że uważa te dobra za należące słusznie do rodziny de Saluces.
 O Boże, Boże, szanowna pani!... gdyby Jego Królewska Mość znał sprawę, gdyby wiedział, że