Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/457

 — Tak — odpowiedziała stara — i to właśnie gmatwa proces.
 Powinna była powiedzieć, że go rozjaśnia, lecz pani de Béarn sądziła o rzeczach ze swego punktu widzenia.
 — Zatem pani jest przekonana, że de Saluces są zapłaceni? — powiedział Jan.
 — Tak, panie wicehrabio, jest to moje przekonanie niewzruszone.
 — A więc! — podjęła hrabina, zwracając się z miną przejętą do brata — wiesz Janie, że ten dowód, na który powołuje się pani de Béarn, zmienia straszliwie postać rzeczy.
 — Straszliwie, tak pani — wypowiedział Jan.
 — Straszliwie dla moich przeciwników — ciągnęła hrabina — wyrażenie w testamencie Gastona IV jest stanowcze: „Nie będąc winien nic ludziom“.
 — I nietylko jest jasne, ale zupełnie logiczne — rzekł Jan. Nic nie był winien, to znaczy, że zapłacił, co był winien.
 — Tak, tak, zapłacił — powtórzyła pani Dubarry.
 — O! czemuż nie jesteś pani sędzią moim! — wykrzyknęła stara hrabina.
 — Dawniej w podobnych wypadkach — dodał wicehrabia Jan — nie trybunały, lecz sąd boski rozstrzygał. Co do mnie, taką mam wiarę w czystość sprawy, iż gdyby zwyczaj podobny był